KIM LUB CZYM JEST DUSZA?
W sprawie tej panuje wielkie zamieszanie. Znaczna cześć ludzi sądzi, że dusza jest w człowieku i po śmierci opuszcza ciało, idąc do nieba, czyśćca albo piekła. Nic dziwnego, że tak mniemają — tak, bowiem, są nauczani w kościołach.
» CO W TEJ SPRAWIE MA DO POWIEDZENIA BIBLIA.
Słowo dusza jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa nefesz [נפש] i greckiego psyche; pierwszy raz spotykamy je w Ks. Rodzaju 2:7: „I stał się człowiek dusza żyjącą” Tak oddają ten werset katolickie Biblie: gdańska z 1635 roku oraz księdza Wujka, zredagowana wcześniej (Nowy testament wydano w 1593r., natomiast całość — w 1599r). Natomiast we współczesnym przekładzie Biblii Tysiąclecia zmieniono słowo dusza na istota żyjąca, lecz już w 1 liście do Koryntian 15:45, który nawiązuje do Rodzaju.2:7, zapomniano usunąć słowo dusza i widnieje tam: „I stał się pierwszy człowiek duszą żyjącą”.
» KOLEJNE WERSETY MÓWIĄCE O DUSZY:
• 1 list Piotra 3:20: „Za dni Noego (…) niewielu, to jest osiem dusz, ocalało przez wodę”. W oryginale występuje w tym miejscu słowo: psy-chai (liczba mnoga od psy-che), i większość polskich przekładów Biblii oddają to greckie słowo jako dusza (Biblia Tysiąclecia, Biblia gdańska, Biblia księdza Romaniuka, księdza Wujka, Przekład Nowego Świata). Jak widać, i co ciekawe, nawet Biblia Tysiąclecia (katolicka — jedna z najbardziej znana i popularna) notuje w tym miejscu słowo dusza.
• Księga Rodzaju 9:5: „Albowiem krwi dusz waszych będę się domagał” (Wujek 1962) – wynika z tego, że dusza posiada krew. Niestety, w Biblii Tysiąclecia pominięto w tym miejscu słowo dusza.
• Jozuego 11:11: „Zabili każdą duszę, która była w niem, ostrzem miecza mordując”. – w tym wersecie czytamy, że dusze dały się zabić, więc są materialne, a nie mają postaci jakiegoś ciała astralnego. W Biblii Tysiąclecia czytamy w tym miejscu: „Nie pozostawili żadnej żywej duszy…”.
• 1 Mojżeszowa (Rodzaju) 1:20-21, 24-25: „I rzekł Bóg: Niech hojnie wywiodą wody płaz duszy żywiącej (…). I stworzył Bóg wieloryby wielkie, i wszelką dusze żywiącą płazającą się (…). I rzekł tez Bóg: Niech wyda ziemia duszę żywiącą według rodzaju swego (…)” (Biblia gdańska) – występuje tu również wiele razy słowo nefesz-dusza; tak samo oddaje to Wujek; jednak Biblia Tysiąclecia zamienia duszę na istoty, nie mogąc pogodzić się z myślą, że i zwierzęta nazywane są duszami.
• 3 Mojżeszowa (Kapłańska) 24:17-18: „Jeżeli mężczyzna ugodzi śmiertelnie jakąś duszę (nefesz w hebrajskim oryginale) ludzką, należy go niechybnie wydać na śmierć. A kto ugodzi śmiertelnie duszę (to samo słowo nefesz) zwierzęcia domowego, ma za nią dać zadośćuczynienie: duszę za duszę (nefesz)”. (New World Translation)
Jak wyraźnie widać, to samo hebrajskie słowo nefesz, oznaczające duszę, odnosi się zarówno do ludzi, jak i do zwierząt. Niestety, Biblia Tysiąclecia znowu zamienia słowo dusza na człowiek oraz zwierzę.
• Objawienia 16:3: „I zamieniło się w krew jakby zmarłego, i co było w morzu, powymierało — każda żywa dusza”. (New World Translation)
A zatem, również i chrześcijańskie pisma greckie mówią, że zwierzęta są duszami.
W tekście greckim występuje tu słowo psyche — odpowiednik hebrajskiego nefesz, czyli dusza. I znowu poprawnie oddaje ten werset Wujek oraz Biblia gdańska, natomiast Biblia Tysiąclecia podaje tu słowo istoty.
CZY DUSZA MOŻE UMRZEĆ?
• Jozuego 11:11: (wspominane już wyżej) „i pozabijali wszystkie dusze…”
• Ezechiela 18:4: „Oto wszystkie dusze do mnie należą. Jak dusza ojca, tak i syna — należą do mnie. Dusza, która grzeszy, właśnie ta umrze”. (New World Translation)
Znowu rzetelnie użyto tu słowa nefesz, zarówno w Biblii Wujka, Biblii gdańskiej, natomiast w Biblii Tysiąclecia zamieniono dusze na osoby, lecz w przypisie do tego wersetu wyjaśniono, że dosłownie chodzi o dusze.
• Mateusza 10:28: (Pw) „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, ale duszy (lub życia) zabić nie mogą. Bójcie się raczej tego, kto może i ciało i duszę zniszczyć w gehennie”.
W tekście greckim występuje tu psyche w bierniku. Biblia gdańska, Wujek, Biblia Tysiąclecia, Biblia warszawska, Biblia poznańska, Romaniuk, Kowalski, Dąbrowski oddają tu słowo dusza. Natomiast Biblia Tysiąclecia — skwapliwie korzystając z okazji do poparcia nauki o nieśmiertelności duszy ludzkiej — podaje też słowo dusza (nefesz)! Dlaczego więc w innych miejscach Biblii, to samo słowo nefesz tłumaczy na osoba, istota albo zwierzę?!?! Fałsz oczywisty, bo zamierzony.
Dlaczego Biblia Tysiąclecia (która programowo podmienia wszędzie hebrajskie słowo nefesz) w tym właśnie miejscu oddaje je wiernie jako dusza? Podyktowane jest to chęcią wykorzystania tego wersetu do podpierania nauki o posiadaniu przez człowieka nieśmiertelnej duszy oraz niebiblijnych nauk nauk, mówiących o wędrówce dusz po śmierci (do nieba, czyśćca albo piekła).
Pan Jezus mówiąc o zabiciu ciała i duszy, miał na myśli ,że można zabić człowieka-duszę, ale tylko ciało, natomiast człowieka, który jest w pamięci u Boga zabić nie można — w tym sensie nie mogą zabić duszy, lecz Bóg może to uczynić, nie wzbudzając go z martwych i zacierając go w swojej pamięci. [Zobacz mój artykuł, pt.PIEKŁO, gdzie w post scriptum wspominam o gehennie i szeolu. Oba te słowa – gehenna i szeol przetłumaczono na piekło i stąd wywodzi się ta niebiblijna nauka o piekle-smażalni (notabene, pojęcie piekła funkcjonowało już od dawna w wierzeniach pogańskich, a nawet było piekło zimna, no, ale ostało się tylko gorące).
• Dzieje Apostolskie 3:23: „Wszelka dusza (gr. psyche) , która by nie słuchała proroka tego, będzie wykorzeniona z ludu”. (Wujek)
CZY DUSZA I DUCH TO JEDNO I TO SAMO?
Wiemy już, że nefesz i psyche to hebrajskie oraz greckie odpowiedniki duszy, A jakimi słowami oddawany jest duch?
Duch z hebrajskiego to ruach [רוח] a z greckiego — pneumatos.
A więc dusza żyjącą nazywani są w Piśmie zarówno ludzie jaki i zwierzęta. Nie mamy w sobie jakiejś duszy, która wędruje gdzieś po śmierci — jesteśmy martwi i oczekujemy na zmartwychwstanie (Dzieje Apostolskie 24:15), po czym będziemy mieszkać w Królestwie Bożym na rajskiej ziemi (Księga Daniela 2:44).
Dopiero święty Augustyn radykalnie odseparował duszę od ciała, widząc w niej substancję samoistną i nieśmiertelną.
Co prawda, Biblia zawiera też nadzieję niebiańską; ale jest to temat na następny artykuł. Dop. Autora.
SKĄD WZIĘŁA SIĘ WIARA W NIEŚMIERTELNĄ DUSZĘ?
Dopiero Orygenes (zm. ok. 254r.) oraz św. Augustyn (354-430 r.) uznali, ze dusza jest substancją duchową i stworzyli jej koncepcję filozoficzną. Byli oni pod wpływem neoplatonizmu — tak napisano w New Catholic Encyklopedia,1967,t 13 str.452-454.
Nieśmiertelność duszy jest pojęciem greckim, powstałym w starożytnych kultach i rozwiniętym przez filozofa Platona (Presbyterian Life z 1 maja 1970, str.35)
Polecam: „Fedeon” Platona str. 381-464. Znajdziemy tam platońskie koncepcje o nieśmiertelnej duszy, ale i Platon wzorował się na innych, m.in. na kapłanach babilońskich. (M.Jastrow jun., The Religion of babylonia and Assyria, str.556)
Warto więc sprawdzać czy religia , którą wyznajemy pochodzi od JEDYNEGO prawdziwego Boga i czy nie jesteśmy pod wpływem nauk, inspirowanych przez Bożego przeciwnika — szatana diabła.
Może się okazać , że ucztujemy ze stołu demonów a nie ze stołu Ojca Pana Jezusa. (1 list do Koryntian 10:21)
autor Noe-Gd
